Eerste verhaal

Het fascineert mij al jaren wat mensen regelmatig doen om zich succesvol en gelukkig te voelen. Vaak gebruiken mensen hier signalen van rijkdom, macht, of roem voor.

• Rijkdom (bv. welk merk auto heeft iemand)
• Macht (bv. wat is je positie binnen een bedrijf)
• Roem (bv. het aantal volgers op social media)

Er zitten zeker voordelen aan een hogere status of meer geld. Daardoor lijkt het plezierig (en de moeite waard) om na te streven. Het bekende: ‘Doe vooral waar je gelukkig van wordt’ is vaak gekoppeld aan het ‘moeten zorgen voor een perfect leven’.

Paradoxaal haalt het nastreven van deze zaken juist het geluksniveau omlaag. Als je probeert na te streven wat in deze maatschappij meestal als succesvol aangemerkt staat, zonder bewust te zijn waar je echt gelukkig van wordt dan zit daar een risico aan. Je went snel aan een nieuwe luxe auto, een hogere functie of een groter huis. En meestal moet vervolgens het volgende doel of resultaat alweer ‘bereikt’ worden.

En als we (ook nog) ons zelfrespect gaan verbinden aan ‘wat de meest gangbare definitie van succes in de maatschappij is’ dan blijven we eindeloos ronddraaien in ‘the ratrace’.

Tweede verhaal

Een tijd geleden zag ik een documentaire op netflix: Avicii: true stories. Deze documentaire raakte mij omdat het de valkuilen zichtbaar maakt in het leven van een man: Tim Bergling.

Hij is beter bekend onder zijn artiestennaam Avicii. Het pseudoniem Avicii is gebaseerd op Avīci, het laagste niveau in de boeddhistische hel.

Introvert vs. extrovert

De Zweedse Dj begint als jongen met het produceren van muziek. Hij heeft talent, plezier in wat hij doet en na een tijd komt het bekende succes. Zijn manager ziet vooral het geld dat aan Avicii te verdienen is. Tim geeft na verloop van tijd optredens over de hele wereld maar beleeft er geen plezier aan. Tijdens een fragment in de film legt aan een vriend uit wat hij heeft gelezen in een boek. Door dit boek is hij erachter gekomen dat hij een introvert persoon is. Hij geeft de voorkeur aan intuïtie. Hij vertelt verder dat introverte mensen moeite hebben om over koetjes en kalfjes te praten of in de belangstelling te staan. Hij kan het wel maar vind het eigenlijk niet leuk. Zijn werk past niet bij hem.
Ik vond het prachtig om te zien dat hij zijn zelfreflecties deelt met zijn vriend en er zichtbaar opgelucht over was.

Luisteren naar jezelf

Vervolgens zie je fragmenten van een stressvol leven: optredens, opdringerige fans en vliegen naar allerlei steden. Tim lijkt ontspannen maar in de docu komt naar voren dat hij zichzelf dwingt te doen wat een artiest in zijn ogen ‘hoort te doen’. Naarmate de onvrede toeneemt gaat hij meer alcohol drinken. Dit helpt hem om de angstaanvallen (die hij steeds meer ervaart) te onderdrukken.

Omdat dit na een tijd ten koste gaat van zijn gezondheid, besluit hij te stoppen met touren.

De omgeving

Zijn vrienden en management dringen erop aan dat hij zich bewust moet zijn van het geld dat het hem gaat kosten. Bovendien zal stoppen met optreden het roemrijke merk Aviccii schaden. Ze overtuigen hem door te zeggen dat hij al honderden optredens zo goed gedaan heeft. Dus waarom zal het nu niet lukken? Gewoon doorzetten!

Op dat stuk in de documentaire heb ik echt serieus met hem te doen. Het enige dat hij nodig heeft, is iemand die écht luistert en hem steunt en stimuleert in zijn eigen beslissing.

Zijn omgeving heeft zoveel invloed op hem dat hij toch doorgaat. En de paniek aanvallen komen steeds vaker.

Verwarring, chaos.

En dan zie je dat hij (weer)  klaar staat om op te treden in het verre Japan: gillende mensen, lichten en mensen om hem heen die iets van hem willen.

Hij pakt de microfoon en volledig in zijn rol als succesvol artiest zegt hij; ’ik ben zo blij dat ik hier ben’.

Eind

Aan het einde van de documentaire is hij eindelijk gestopt met het publiekelijke optreden. ‘Gelukkig maar’ dacht ik.

Kort na het schrijven van dit verhaal kwam op het nieuws dat hij was overleden.