Eerste verhaal

Het fascineert mij al jaren wat het gros van de mensen regelmatig doet om zich succesvol en gelukkig te voelen. Vaak gebruiken mensen hier signalen van rijkdom, macht, of roem voor.

• Rijkdom (bv. welk merk auto heeft iemand)
• Macht (bv. wat is je positie binnen een bedrijf)
• Roem (bv. het aantal volgers op social media)

Er zitten zeker voordelen aan een hogere status of meer geld en daardoor lijkt het plezierig en de moeite waard om na te streven. Het bekende: ‘Doe vooral waar je gelukkig van wordt’ is te vaak gekoppeld aan het ‘moeten zorgen voor een perfect leven’.

Paradoxaal haalt het nastreven van deze zaken het geluksniveau omlaag. Nog machtiger, nog meer volgers, een betere baan, meer geld, een groter huis, kortom alles proberen na te streven wat in deze maatschappij meestal als succesvol aangemerkt staat. Maar gewenning treedt snel op en dan moet het volgende doel of resultaat alweer ‘bereikt’ worden.

En als we ons zelfrespect vervolgens ook nog gaan verbinden aan ‘wat de meest gangbare definitie van succes in de maatschappij is’ dan blijven we eindeloos in ronddraaien in ‘the ratrace’.

Tweede verhaal

Een tijd geleden zag ik een documentaire op netflix: Avicii: true stories. Deze documentaire raakte mij diep omdat het de valkuilen zichtbaar maakt in het leven van een man: Tim Bergling.

Hij is beter bekend onder zijn artiestennaam Avicii. Het pseudoniem Avicii is gebaseerd op Avīci, het laagste niveau in de boeddhistische hel.

Introvert vs. extrovert

De Zweedse Dj begint als jongen met het produceren van muziek. Hij heeft talent en breekt door. Muzikanten die met hem werkten, omschrijven hem als de Bach van deze tijd, vanwege zijn muzikale genialiteit. Zijn managers zien alleen maar het geld dat aan Avicii te verdienen is. En Tim geeft optredens over gehele wereld.  Tijdens een fragment in de film legt aan een vriend uit wat hij in een boek heeft gelezen. En dat hij erachter is gekomen dat hij een introvert persoon is. Hij geeft de voorkeur aan intuïtie. Hij vertelt verder dat introverte mensen moeite hebben om over koetjes en kalfjes te praten. Hij kan het wel maar vind het eigenlijk niet leuk en haalt er geen plezier uit. Bovendien heeft hij altijd het idee gehad dat hij juist een extrovert persoon moest zijn. Introvert gedrag was in zijn ogen minderwaardig.
Ik vond het prachtig om te zien dat hij zijn zelfreflecties deelt met zijn vriend en er zichtbaar opgelucht over was.

Luisteren naar jezelf

Vervolgens zie je fragmenten van een stressvol leven: optredens en opdringerige fans. Tim lijkt ontspannen maar hij dwingt zichzelf te doen wat een artiest in zijn ogen hoort te doen. Interviews geven, fans plezieren en lange vluchten over de hele wereld. Naarmate de onvrede in hemzelf toeneemt gaat hij meer alcohol drinken. Dit helpt hem om de angstaanvallen te onderdrukken maar blijkt steeds slechter te worden voor zijn gezondheid.

En dan na jaren van stress, luistert hij naar zichzelf en besluit te stoppen met touren.

De omgeving

Zijn vrienden en management dringen erop aan dat hij zich bewust moet zijn van het geld dat het hem gaat kosten. Bovendien zal stoppen met optreden het roemrijke merk Aviccii schaden. Wat denkt hij wel niet? Ze overtuigen hem door te zeggen dat hij al honderden optredens zo goed gedaan heeft. Dus waarom zal het nu niet lukken?

Op dat stuk in de documentaire heb ik echt serieus met hem te doen. Het enige dat hij nodig heeft, is iemand die écht luistert en hem steunt en stimuleert in zijn eigen beslissing.

Gedachten in ons brein

Want ik geloof dat welke beslissing de mens ook maakt, tegenstrijdige gedachten in de vorm van twijfels zijn niet zomaar weg. Dat is een proces van loslaten. Zijn omgeving heeft zoveel invloed op hem dat hij toch doorgaat.

Paniek aanvallen ontstaan steeds vaker. ‘Denk er maar niet meer aan’ zegt iemand tegen hem.

Woorden. Hij zet door.

Het geld en het merk boeit hem niet. Zijn vrienden en management wel.

Verwarring, chaos.

En dan zie je dat hij (weer)  klaar staat om op te treden in het verre Japan: gillende mensen, lichten en mensen om hem heen die iets van hem willen.

Hij pakt de microfoon en volledig in zijn rol als succesvol artiest zegt hij; ’ik ben zo blij dat ik hier ben’.

Eind

Aan het einde van de documentaire is hij eindelijk gestopt met het publiekelijke optreden. ‘Gelukkig maar’ dacht ik.

Kort na het schrijven van dit verhaal kwam op het nieuws dat hij was overleden.