In het vorige verhaal (de drie kikkers) ging het over je eigen weg volgen. Het volgende verhaal gaat het erover dat alleen maar handelen uit eigenbelang niet hetzelfde is als goed voor jezelf zorgen. Het durven leren van fouten en van mening durven veranderen. Koppigheid kan het zoeken naar en kiezen voor betere oplossingen in de weg staan.

Ergens op een bospaadje liep opa Mier. Voor hem uit liep zijn kleinzoon Miri. Hij zocht een mooi plekje. Waarom hij dat deed? Nou, het was zo, dat hij met zijn opa, oma en alle andere familieden in een mierenhoop woonde die te klein was geworden voor hen allemaal. Dus, er moest iemand op zoek naar een nieuwe plek voor een nieuwe mierenhoop. En die iemand was opa. hij was de oudste van allemaal, had al heel lang geleefd en wist heel veel van goede plekken, Miri, een heel jong miertje, wilde graag mee.

Zo kwam het dat ze samen door het bos liepen. opeens zei Miri: ‘Opa, dit is een goede plek. Ik ruik het, ik voel het en je kunt hier goed graven!” Opa zei: “Is dit niet een beetje dicht bij het pad, Miri?’ “Nee hoor”, zei Miri. ” het is een heel goede plek. Je kan hier gemakkelijk de spullen , die we nodig hebben, over het pad slepen.” En hij was al begonnen. Hij groef een kuil. sleepte met zand, blaadjes en dat allemaal om er een mooie mierenhoop van te maken. Opa rustte nog wat uit van de wandeling.

Opeens dreunde de aarde onder hun pootjes. Opa en Miri hoorden: Stap…stap..stap…stap. Er kwam iets heel groots in zicht, met hele grote voeten en zware schoenen aan. Een mens! En die mens stapte met zijn voeten midden op de nieuwe mierenhoop. Miri stond er helemaal van te trillen. Zo geschrokken was hij. Toen werd hij boos. Hij schreeuwde! Maar een mens kan een mierenschreeuw nou eenmaal niet horen. Die liep gewoon door!

“Ik begin gewoon opnieuw hoor opa!’ zei Miri en hij begon op dezelfde plek te graven en weer met van alles te slepen. “Er kunnen nog meer mensen komen’ zei opa. “Nee, hoor,” zei Miri, “vast niet. Dit is zo’n goed plekje. zie je hoe gemakkelijk ik alles er naar toe kan brengen?” “Ja, dat wel” zei opa “maar…” Miri hoorde het niet. Die was veel te hard aan het werk. Zo hard dat hij bijna te laat hoorde dat erger mensen aankwamen. Opa kon hem nog maar net op tijd voor een paar kindervoeten wegtrekken. Hij wilde gaan mopperen op het kind, maar zag ook wel in, dat het kind zijn hele mierenhoop misschien niet eens gezien had. Even stond hij te twijfelen. En toen zei hij: “opa, ik denk, dat we de mierenhoop beter een eindje verderop in het bos kunnen maken.” “Da’s een goed idee Miri”, zei opa en samen begonnen ze aan de nieuwe hoop voor de hele familie.